خدایا
یادت هست ششم فروردین ماه نود و چهار را؟ همان روزی که دست ِ بی پناهی ام را صبح گرفتم و خودم را رساندم به حرم. و حرم...حرم...حرم... تنها جایی که میتوانست برای مدتی مرا در آغوشش بگیرد تا نمیرم از این همه ترس..از این همه ایستادن و مقاومت ِ زجرآور.
خدایا تو حتما خوب آن روز تلخ را یادت هست. بهتر از من حتی. آن نماز ظهر را. آن التماس دعاها به هر غریبه ای را ... آن بغض را...آن غرور ِ شکسته شده ای که فقط خودش را با هزار زحمت به خانه رساند تا وسط ِ مترو بغضش نترکد...
تو خوب آن همه چیزی که در من مُرد را یادت هست. یادت هست که من امشب اینجا هستم....
که من امشب میتوانم راحت لبخند بزنم. با تمام اشتیاقم هی تو را شکر کنم و هی به یاد پارسال بغضم بگیرد..
ممنونم خدا
فکر میکردم قرار نیست کسی روزی مرا به خاطر آن همه زجر در آغوشش به این مهربانی بفشارد و من هی حالم خوب تر شود...
اما تو خوب میدانی کجا بهترین مرهم را روی دل بگذاری...



+حافظه م خط خطی شده. همه چیزها محو شده اند اما تلخی این ششم ِ فروردین از دلم نرفته...